دانشمندان دریافته‌اند که مقادیر گسترده‌ای پوشش‌های غنی از هیدروژن سیاره‌های فراخورشیدی ابرزمین را در بر گرفته‌اند. 
ستاره‌شناسان در دو دهه‌ی گدشته صدها سیاره پیرامون ستاره‌های دیگر یافته‌اند. یکی از انواع این‌گونه سیاره‌های‌فراخورشیدی ابرزمینها هستند که تاکنون تصور می‌شد بیشتر از سنگ ساخته شده‌اند و از زمین ما بسیار بزرگ‌ترند. اما براساس پژوهشی که به‌تازگی به سرپرستی هِلموت لامور از انستیتوی پژوهشی فضا (IWF) در آکادمی علوم استرالیا انجام شده است، مقادیر گسترده‌ای پوشش‌های غنی از هیدروژن این سیاره‌ها را فراگرفته‌اند و احتمال تبدیل شدن آنها به سیاره‌های زمین‌گونه وجود ندارد. این سیاره‌ها به جای آن‌که ابرزمین باشند، درواقع نپتون‌هایی کوک‌اند.
مسیر تحول ابرزمینها با سیاره‌های منظومهی شمسی متفاوت است اما پرسشی که وجود دارد این است که آیا امکان دارد این‌گونه سیاره‌ها به اجرام صخره‌ای هم‌چون سیاره‌های خاکی عطارد، زهره، زمین و مریخ تبدیل شوند؟ دکتر لامِر و همکارانش در پی پاسخی برای این پرسش تأثیر تابش را بر لایه‌های بالایی جو ابرسیاره‌هایی که به‌دور ستاره‌های Kepler-11، Gliese 1214 و ۵۵ Cancri می‌گردند، بررسی کردند.
جرم این سیاره‌ها چندین برابر و حجمشان هم کمی بزرگ‌تر از زمین است. آنها در مدارهای بسیار کوچکی پیرامون ستاره‌های مادر می‌گردند. از مقایسه‌ی جرم و حجم این سیاره‌ها می‌توان پی برد که دارای هسته‌ای جامد و جوی مملو از هیدروژن هستند که احتمالاً از ابرهای گاز و غبار سحابی‌ای که این سیاره‌ها از آن تشکیل شده‌اند، جذب شده‌اند.
براساس مدل‌هایی که به‌تازگی تهیه شده‌اند، تابش‌های فرابنفش ستاره‌های میزبان دمای جو گازی این سیاره‌ها را بالا می‌برد. به‌طوری که تا چندین برابر شعاع سیاره منبسط می‌شوند و گاز به‌سرعت از جو آنها فرار می‌کند. با این حال بیشتر گاز موجود در جو در طول عمر ستاره‌هایی که این سیاره‌ها به‌دورشان می‌گردند، در جو سیاره‌ها باقی می‌مانند.
به گفته‌ی دکتر "لامور" نتایج به‌دست آمده از این پژوهش نشان می‌دهند که اگرچه مواد موجود در جوّ این سیاره‌ها با آهنگ بالایی از جوّ آنها فرار می‌کنند، برخلاف سیاره‌های زمین‌گون کم‌جرم‌تر بسیاری از این ابرزمینها احتمالاً جوّ خود را از دست نمی‌دهند.
ابرزمینها بیشتر از آن‌که شبیه زمین باشند، شبیه سیاره‌ی نیپتون هستند که همراه با اورانوس از غول‌های گازی کوچک منظومهی شمسی به حساب می‌آیند. اگر نتایج دانشمندان درست باشد، آن‌گاه ابرزمین‌‌هایی که در فاصله‌ی دورتری از ستاره‌ی مادر و خارج از کمربند حیاتی قرار دارند، احتمالاً دما به اندازه‌ای است که امکان وجود آب به‌صورت مایع در آنها محیاست و این سبب می‌شود جوشان را بهتر حفظ کنند. اگر چنین باشد، احتمال وجود حیات در آنها کمتر است.
یافتههای این تیم در سال ۲۰۱۷، پس از آن‌که آژانس فضایی اروپا ماهواره‌ی CHEOPS را به فضا فرستاد، مورد آزمایش قرار می‌گیرند. این کاوشگر به‌طور دقیق‌تر ابرزمینها را بررسی می‌کند و باید بتواند مشخص کند که آیا ممکن است روزی این دنیاها به دنیای ما شباهت بیشتری یابند یا نه.
-منبع:canot.ir
