منجمان رصدخانه "کک" در هاوایی ستاره‌ای را رصد کرده‌اند که پس از انفجار نیز نابود نمی‌شود.
به گزارش ایسنا ، ابرنواختر به وضعیتی از یک ستاره بسیار بزرگتر از خورشید اطلاق می‌شود که پس از انفجار یک ابر عظیم و درخشان از گاز را تشکیل می‌دهد که با از دست دادن انرژی خود کم‌کم محو می‌شود.
پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر به پایان می‌برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستاره در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند. آن گاه به طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هسته کوچک نوترونی به جای می‌گذارد. نوترون سنگین‌ترین ماده در فضا است. مقداری نوترون به اندازه یک سر سوزن می‌تواند هزاران تن جرم داشته باشد. ستاره ماده خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیش‌تر باشد. هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر شده را، که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید. در کهکشان خودمان به طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آن‌ها نیز در پس غبار کهکشان پنهان می‌شوند. آخرین ابرنواختر قطعی که در راه‌شیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود. اما اخترشناسان، به‌خصوص رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشان‌ها یافته‌اند. در عمل تشکیل یک ابرنواختر به معنای پایان زندگی یک ستاره است.
حال منجمان رصدخانه "کک"(Keck) در هاوایی ابرنواختری را رصد کرده‌اند که گویا ستاره آن قرار نیست، بمیرد.
این ابرنواختر که iPTF14hls نام دارد، در طی پنجاه سال گذشته بارها منفجر شده است؛ اما به جای آنکه محو شده و جای خود را به محیطی خالی و سرد در فضا بدهد، به صورت مداوم مواد موجود در فضا را به سمت خود کشانده و منفجر شده است و این چرخه را مداوما تکرار می‌کند.
این ستاره برای اولین بار در سال 2014 رصد شده است، درحالی که ابرنواختر آن در حال محو شدن بود، پس از چند ماه مجددا نورانی شد.
منجمان با بررسی داده‌ها متوجه شدند که این ستاره در سال 1954 در همان محل از آسمان رصد شده است، اما باز هم در سال 2014 منفجر شده است و این موضوع بسیاری از نظریه‌ها را با چالش مواجه کرده است.
دلیل اصلی اینکه چرا این ستاره نابود نمی‌شود تا به حال ناشناخته مانده است، ولی مهمترین نظریه درباره سایز آن ارائه شده است. جرم این ستاره 50 برابر جرم خورشید است.
فرضیه دیگری که درباره این ستاره مطرح شده است، این است که احتمالا در هسته این ستاره پادماده‌ای وجود دارد که انرژی لازم برای چرخه انفجارها را فراهم می‌کند.
