این تصویر حیرت‌انگیز را تلسکوپ دانمارکی رصدخانه‌ی جنوبی اروپا از NGC 6559 ثبت کرده است. 
-این جرم سماوی نشان می‌دهد که هنگام شکل‌گیری ستاره‌ها در یک ابر میانستارهای چه آشوبی بر این ناحیه حاکم می‌شود.
-این جرم سماوی ابری از گاز و غبار است که در فاصله‌ی ۵ هزار سال نوری از زمین٬ در صورت‌فلکی قوس (کمان‌دار) قرار دارد. این ناحیه‌ی درخشان نسبتاً کوچک است به طوری که قطرش فقط چند سال نوری است. برخلاف این جرم کوچک٬ همسایه‌ی کیهانی‌اش حدود صدها سال نوری را زیر سلطه‌ی خود دارد. نام این همسایه‌ی معروف سحابی مرداب یا مسیه ۸ است. این مرداب آن‌چنان محبوب است که در بسیاری از تصاویر سبب می‌شود که نتوانیم به‌خوبی NGC 6559 را ببینیم. اما در این تصویر جدید٬ نقش اصلی را خود NGC 6559 به عهده گرفته است.
گاز هیدروژن در ابرهای NGC 6559 سهم عمده‌ای دارد و ماده‌ی لازمی برای شکل‌گیری ستاره‌ها به‌حساب می‌آید. وقتی که در یکی از نواحی این سحابی٬ به‌اندازه‌ی کافی ماده به‌دور یکدیگر جمع می‌شوند٬ گرانش سبب می‌شوند تا آن‌ها به روی یکدیگر فرو بریزند. با‌گذشت زمان٬ مرکز این ابر گازی٬ بزرگ‌تر٬ داغ‌تر و چگال‌تر می‌شود و تا آن‌جایی پیش می‌رود که همجوشی دماهسته‌ای شروع می‌شود. و در همین هنگام است که ستاره‌ای متولد می‌شود. اتم‌های هیدروژن با یکدیگر ترکیب می‌شوند و اتم‌های هلیوم را پدید می‌آورند. این واکنش شیمیایی٬ انرژی آزاد می‌کند که سبب درخشش ستاره‌ی نورسیده می‌شود.
این ستاره‌های پرنور که از دل ابرهای سحابی متولد شدند٬ گازهای هیدروژنی که در اطراف‌شان پراکنده‌اند را برانگیخته می‌کنند. این گازها دوباره انرژی دریافتی خود را تابش می‌کنند که در پی آن گروهی از ابرهای سرخ‌رنگ رشته‌مانند نمایان می‌شوند. این ابرها را می‌توانید پیرامون مرکز تصویر ببینید. به چنین جرم سماوی٬ سحابی نشری گفته می‌شود.
اما NGC 6559 فقط از گاز هیدروژن ساخته نشده است. بلکه ذرات جامد غبار که خود از عناصر سنگین‌تری مانند کربن٬ آهن و سیلیکون تشکلیل شده‌اند٬ در این سحابی جولان می‌دهند. آن بخش آبی رنگی که در کنار سحابی نشری به چشم می‌خورد نشان‌گر نور ستاره‌ای است که اخیراً در آن حوالی شکل گرفته است و نور آبی‌اش در جهت‌های مختلفی پخش و بازتاب شده است. پخش یا بازتاب نور بر اثر ذرات میکروسکوپی موجود در آن بخش صورت می‌گیرد. این بخش در میان منجمان به سحابی بازتابی معروف است. این سحابی معمولاً به رنگ آبی است زیرا پخش نور در طول‌موج‌های کوتاه‌تر مؤثرتر عمل می‌کند.
در برخی از مناطق که ابرها بسیار چگال هستند٬ غبار به طور کامل مانع از عبور نور می‌شود. به این ترتیب گروهی از بخش‌های تیره پدید می‌آید که در این‌جا به صورت خط سینوسی از پایین سمت چپ تصویر تا سمت راست کشیده شده است. برای این که منجمان بتوانند آنچه پشت این ابرهای تیره نهفته است را رصد کنند باید از به طول‌موج‌های بلندتر متوسل شوند تا در حین عبور از این ابرها جذب نشوند.
در پس‌زمینه‌ی این تصویر راه‌شیری با ستاره‌های زردگون بی‌شمار و قدیمی‌اش خودنمایی می‌کند. برخی از این ستاره‌ها کم‌نور و سرخ‌تر به نظر می‌رسد و علتش حضور غبارهای سحابی NGC6559 است.
-منبع:canot.ir
